«Και κάπου εκεί βρίσκεται ο παράδεισος»
Αυτή τη φράση είπε ο ξάδερφός μου και έπειτα μου έδειξε τη παρακάτω φωτογραφία ώστε να καταλάβω σε τι αναφερόταν. Και ιδού:
Το εικονιζόμενο γλυκό λέγεται Oreo Nutella Cheesecake και συνεπώς υποψιάζομαι ότι η εικόνα δεν ήταν απολύτως απαραίτητη. Γευστικότατο και μόνο στο άκουσμα! Το θέμα είναι ότι δεν έδειξα καθόλου να διαφωνώ με τον ενθουσιασμό του ξαδέρφου μου, αντιθέτως, αποδέχτηκα αμέσως τον χαρακτηρισμό "παράδεισος". Αργότερα, όμως, ένιωσα κάπως ανόητη. Είναι δυνατόν να δέχομαι ότι ολόκληρος παράδεισος βρίσκεται σ' ένα γλυκό; Μα αμέσως συνειδητοποίησα ότι δεν είναι η πρώτη φορά ούτε είμαι η μόνη με τέτοιου είδους σκέψεις και συναισθήματα. Καθημερινά εμείς οι άνθρωποι όταν αντικρίζουμε κάτι που λαχταρούμε πολύ, όχι απαραίτητα κάποιο γλυκό, νιώθουμε ότι αν το αποκτήσουμε, δεν θα θελήσουμε ποτέ τίποτε άλλο. Πολύ επιπόλαιο κι όμως αληθινό! Όταν το συναίσθημα αυτο μετατραπεί σε έμμονη ιδέα τότε πρόκειται πλέον για αδυναμία. Αδυναμία του μυαλού να χαλιναγωγήσει τις επιθυμίες μας. Όταν το συναίσθημα μένει αγνό και αμιγές πρόκειται γι' αυτό που πραγματεύομαι στο συγκεκριμένο άρθρο και γίνεται ξεκάθαρο στη συνέχεια.
Τις περισσότερες φορές πρόκειται για κάποιο φαγητό, κυρίως γλυκά όπως το παραπάνω, κάποιο αντικείμενο ή ρούχο, εξού και η μανία μας με τον καταναλωτισμό. Αρκετά συχνά, επίσης, θα ακούσουμε το γνωστό "αυτό το μέρος είναι παράδεισος". Όλοι, όμως ξέρουμε ότι πάντα θα υπάρχει κάποιο μέρος καλύτερο απ' αυτό ή κάποιο μέρος για το οποίο θα πούμε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα υπόλοιπα πράγματα τα οποία ο καθένας μας προσωπικά θεωρεί ότι αποτελούν τον παράδεισο. Σκεφτείτε το λίγο. Αυτός είναι και ο λόγος, όπως προαναφέρθηκε, που αγοράζουμε συνεχώς καινούρια πράγματα. Ο Σαίξπηρ είχε γράψει: «Τεράστιος στρατός που είναι οι ανθρώπινες επιθυμίες». Πάντα θα βρίσκουμε κάτι καινούριο που θα θέλουμε οπωσδήποτε να αποκτήσουμε και θα αναιρεί την αξία του προηγούμενου ή θα έχει την ίδια αξία όπως πρώτα. Το θέμα είναι ότι σε κάθε περίπτωση είχαμε την εικόνα του "υπέρτατου αγαθού" που η απόκτησή του θα μας παρείχε τεράστια ευχαρίστηση και ικανοποίηση. Όμως, η επιθυμία για ένα σπάνιο καρπό είναι πιο γλυκιά από τον ίδιο τον καρπό κι έτσι η ικανοποίηση αυτή κάποιες φορές δεν κρατάει για πολύ. Αρκετές φορές, μάλιστα, όταν πρόκειται για κάποιο φαγητό και ειδικά για γλυκό μετανιώνουμε για την απόκτησή του, μάλλον πιο σωστά, για την κατανάλωσή του! Η γυναίκες αναγνώστριες πιστεύω ότι μπορούν να το επιβεβαιώσουν αυτό!
Ο λόγος για όλα τα παραπάνω είναι πολύ απλός, παρόλο που δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ποτέ μέχρι που είδα τη ταινία "Heaven is for real". Σαν ταινία δεν λέει πολλά αλλά το μήνυμα που θέλει να μεταδώσει είναι ακριβώς αυτό που συνοψίζει όλο το παρόν άρθρο. Ο παράδεισος υπάρχει. Υπάρχει στη καθημερινότητά μας, σε πρόσωπα που αγαπάμε, στις στιγμές που περνάμε μαζί τους, σε μέρη που ως πρώτη σκέψη θα θέλαμε να ζήσουμε για πάντα, στα αγαπημένα μας πράγματα, σ' ένα τραγούδι, σ' ένα Oreo Nutella Cheesecake! Υπερβολικό; Δεν θα το έλεγα! Άλλωστε πιστεύω πως είναι κοινώς αποδεκτό ότι παράδεισος θεωρείται το μέρος το οποίο αποτελείται από όλα όσα θέλαμε πάντα, όσα χρειάζονται για να είμαστε ευτυχισμένοι και είναι ξεχωριστό για τον καθένα.
Στην ουσία αυτό δεν διαφέρει από τις στιγμές που ζούμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, τις εκδρομές και τα ταξίδια που πηγαίνουμε, τα πράγματα που αγοράζουμε. Όλα μας παρέχουν ένα συναίσθημα πληρότητας, μας γεμίζουν μ' ένα ξεχωριστό και πολλές φορές ανεξήγητο τρόπο. Όπως, για παράδειγμα, στη περίπτωση του εικονιζόμενου γλυκού. Γι' αυτό κοιτάξτε το καλά ή αν δεν σας αρέσουν τα γλυκά δείτε κάτι ή κάποιον που σας αρέσει πολύ. Αυτό το συναίσθημα είναι φυσιολογικό. Γιατί σ' αυτό το γλυκό, σ' αυτό το αντικείμενο, σ' αυτό τον άνθρωπο έχετε βρει το δικό σας μικρό παράδεισο.
