«Ανασφάλεια: το πιο τοξικό δηλητήριο»

Πολύ ανιχνεύσιμο μάλιστα. Γιατί τι πιο εμφανές από ένα ανασφαλές άτομο; Ακόμη κι ένας ψυχοπαθής ξέρει να κρύβεται καλύτερα. Παρόλ' αυτά όταν κάποιος έρχεται αντιμέτωπος μ' ένα τέτοιο άτομο δεν αποδίδει την ευθύνη της συμπεριφοράς του στις ανασφάλειες του. Δεν το υποψιάζεται καν κι απλώς αναρωτιέται. Ούτε το ίδιο το άτομο το αντιλαμβάνεται παρά μόνο μακροπρόθεσμα. Ως τότε, όμως, έχει προλάβει να προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές στη ζωή του.

Διάβαζα ένα άρθρο για τις ανασφάλειες και ποιές είναι αυτές και πραγματικά έβλεπα τον εαυτό μου να καθρεπτίζεται. Σαφώς και όλους μας "στοιχειώνουν" κάποιες απ' αυτές. Όλες οι επιλογές, οι αποφάσεις, οι ενέργειές μας καθοδηγούνται από αυτές τις ανασφάλειες. Είναι πολλών ειδών και το καθένα απ' αυτά μπορούν να προκαλέσουν σε ανάλογο βαθμό καταστροφικές συνέπειες. Στη προκειμένη περίπτωση θα περιοριστώ σε ανασφάλειες του δικού μου τύπου. Η δική μου ανασφάλεια; Η απόρριψη, η εγκατάλειψη. Και ο φόβος που προκαλείται απ' αυτήν: η μοναξιά. Τόσα χρόνια έχω μάθει να αναγνωρίζω καθαρά δύο χαρακτηριστικά της παρούσας ανασφάλειας: πρώτον, μπορεί να διαλύσει διαπροσωπικές σχέσεις μέσα σε μια στιγμή, όμως, αν γίνει αντιληπτό σύντομα μπορεί να προληφθεί αλλά και να αποκατασταθούν οι διαλυόμενες σχέσεις. Δεύτερον, με τα χρόνια μαθαίνεις να ζεις μ' αυτό, έχει ενσωματωθεί στον τρόπο ζωής. Η απόδειξη αυτού παρατηρείται από την παιδική ηλικία, όπου εδραιώνονται όλες οι ανασφάλειες.

Η συγκεκριμένη ανασφάλεια δημιουργείται από την αίσθηση εγκατάλειψης από την οικογένεια και από τη συνεχή απόρριψη που δέχεται το παιδί από παιδιά της ηλικίας του. Μεγάλο πλήγμα για τη ψυχοσύνθεση ενός παιδιού να ξεκινάει τη παιδική του ηλικία δίχως φίλους. Το σημαδεύει για πάντα. Σ' εκείνο το σημείο θεμελιώνεται η ανασφάλεια. Κι εδώ φαίνεται πιο ξεκάθαρα το δεύτερο χαρακτηριστικό που προαναφέρθηκε. 

Ως παιδί και μετέπειτα ως ενήλικας κλείνεσαι στον εαυτό σου, ζεις μέσα στην ανασφάλειά σου, φοβάσαι τη μοναξιά αλλά ορισμένες φορές επιλέγεις να ζεις μ' αυτήν γιατί υποσυνείδητα θεωρείς ότι ο εαυτός σου είναι και θα είναι ο μόνος άνθρωπος που δεν θα σε εγκαταλείψει ποτέ. Όταν πια δεν θέλεις να είσαι μόνος σου επιζητάς απεγνωσμένα άτομα γύρω σου και ζητάς συνεχώς επιβεβαίωση απ' αυτά. Όταν δεν τη δέχεσαι απογοητεύεσαι μα δε απορρίπτεις τα συγκεκριμένα πρόσωπα γιατί αρνείσαι να μειώσεις τον αριθμό των ανθρώπων που σε περιτριγυρίζουν. Το πιο τραγικό στην όλη υπόθεση είναι ότι, παρόλο που έχεις επίγνωση ότι η πλειονότητα των ανθρώπων που γνωρίζεις δεν ενδιαφέρονται για σένα και κάποιοι απ' αυτούς μάλιστα σε βλάπτουν με οποιονδήποτε τρόπο, δεν θέλεις να διακόψεις τις σχέσεις σου μαζί τους. Παραμένεις εκεί, δέχεσαι χτυπήματα αρνούμενος να απομακρύνεις εκείνους που βρίσκονται γύρω σου όταν ελάχιστοι είναι πραγματικά δίπλα σου. Και μ' αυτό το τρόπο περνάω στο πιο σημαντικό για μένα θέμα.

Δεν συμβαίνει πάντα αλλά πολλές φορές ύστερα από πολλά χτυπήματα και απογοητεύσεις αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει να πάψεις να στηρίζεσαι σε ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν. Ειδικά όταν υπάρχουν φιλικά πρόσωπα δίπλα σου που σου το επισημαίνουν με κάθε ευκαιρία είναι κάτι παραπάνω από χρήσιμο. Είναι πολύτιμο. Όμως αυτά τα πρόσωπα δυστυχώς είναι "καταδικασμένα" να έρχονται αντιμέτωπα με τις ανασφάλειες σου. Γιατί, όπως αναφέρεται παραπάνω, ως άτομο με τέτοιες ανασφάλειες ζητάς συνεχώς επιβεβαίωση, τη προσοχή στραμμένη επάνω σου και πράξεις απόδειξης της αγάπης και της αφοσίωσης των φίλων σου. Όταν κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιείται στο βαθμό που επιθυμείς, κάτι που είναι απολύτως λογικό, τότε απογοητεύεσαι και η ανασφάλεια ενδυναμώνεται.

Τότε είναι που αρχίζεις ν' αμφιβάλλεις για τα πάντα. Σκέφτεσαι ότι δεν ενδιαφέρονται αρκετά, ότι κάποια στιγμή θα σε ξεχάσουν, ότι θα προχωρήσουν τη ζωή τους χωρίς εσένα, ότι δεν είσαι αρκετά σημαντικός. Σου δηλητηριάζει το μυαλό και τη ψυχή. Σε κατασπαράζει από μέσα. Μα για τον άλλο όλο αυτό είναι κουραστικό. Δεν θα στο πει μα τον κουράζει. Δεν θα είναι πάντα εκεί να το ανέχεται και τότε οι ανασφάλειες σου θα επιβεβαιωθούν μα αυτές οι ίδιες θα το 'χουν προκαλέσει. Και τότε δεν θα τις νικήσεις ποτέ. Γιατί δεν τις ξεπερνάς ούτε τις αφανίζεις. Τις νικάς, όταν τις δέχεσαι και μαθαίνεις να τις χειρίζεσαι. Είναι πολύ δύσκολο μα  όταν έχεις άτομα δίπλα σου που σε στηρίζουν όλα είναι πιο εύκολα. Άτομα που μπορεί να μη σου στείλουν μήνυμα γιατί δουλεύουν αλλά όταν θα σε δουν θα σε σφίξουν στην αγκαλιά τους και θα σε πειράξουν όπως πάντα. Άτομα που παρόλο που τους κουράζεις λέγοντας συνεχώς ότι τους κουράζεις εξακολουθούν να 'ναι δίπλα σου και να σε καθησυχάζουν. Αυτά τα άτομα αξίζουν να παλέψεις με τις ανασφάλειες σου. Δεν αξίζουν να πέφτουν θύματα της διαμάχης μεταξύ εσού και του εαυτού σου.

Σκέψου μόνο πώς λειτουργεί το δηλητήριο. Μπαίνει στον οργανισμό σου, κυλάει στις φλέβες σου ανυποψίαστα κι όταν έχει καταστρέψει ό,τι σε κρατάει ζωντανό σε οδηγεί στην αιώνια μοναξιά, το θάνατο. Αν εξαιρέσεις το θάνατο, έτσι ακριβώς λειτουργεί και η ανασφάλεια. Σκέψου ακόμη εκείνο που είχε πει ο αγαπημένος Θανάσης Βέγγος: «Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια σφιχτά δεμένα. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Είναι απλά χάσιμο χρόνου». Δεν χρειάζεσαι πολλούς ανθρώπους για να είσαι ευτυχισμένος. Μόνο αυτούς που σε κάνουν χαρούμενο. Οι υπόλοιποι είναι περιττοί και "χάσιμο χρόνου". Δεν είναι εκείνοι που θ' αφήσουν το σημάδι τους στη ζωή σου κι ας σε πλήγωσαν πολύ. Θα είναι οι άνθρωποι που σ' αγάπησαν πολύ και το δείχνουν με τον δικό τους τρόπο ακόμη κι αν δεν είναι ο πιο εμφανής. Γι' αυτό σταμάτα ν' ανησυχείς. Ποτέ δεν θα 'σαι μόνος όσο υπάρχουν αυτοί στη ζωή σου. Στο χέρι σου είναι να τους κρατήσεις εκεί.