‹‹Άρνηση: Η Άμυνα του Μυαλού››
Η άμυνα του οργανισμού μας είναι εκείνη που, με τους μηχανισμούς της, προστατεύει το σώμα μας και διατηρεί την ισορροπία του. Το μυαλό, όμως, έχει κι εκείνο τη δική του άμυνα για να προστατεύει την ψυχική μας υγεία, μιας που συνδέεται άμεσα με αυτή. Η άρνηση είναι η άμυνα αυτή, ο μηχανισμός που σε αρπάζει από το χείλος του γκρεμού αλλά δεν σε τραβάει πίσω. Στην ούσια σε αφήνει να αιωρείσαι ώστε να σου γίνει απαραίτητη για να μην καταρρεύσεις. Μόνο με ένα τρανό παράδειγμα θα γίνει κατανοητό αυτο.
Αν έχει ζήσει κανείς στο εξωτερικό έστω και για μερικούς μήνες μπορεί να καταλάβει πως όταν αφήνεις την χώρα σου, αφήνεις και ένα μέρος της πραγματικότητας σου εκεί και αποκτάς νέα πραγματικότητα στο μέρος που πας να ζήσεις. Επομένως, έχεις δύο πραγματικότητες εκ των οποίων, όμως, η μία είναι παγωμένη για σένα, έχει σταματήσει στο σημείο που την άφησες. Πολλά πράγματα μπορούν να αλλάξουν μέχρι να γυρίσεις αλλά εσύ θα περιμένεις να συναντήσεις τα πράγματα όπως τα άφησες. Οι θετικές αλλαγές είναι καλοδεχούμενες και μάλιστα ανυπομονείς να δεις πως είναι η πραγματικότητα που ήξερες με αυτές τις ευχάριστες προσθήκες. Τι γίνεται όμως όταν ξαφνικά και τόσο απλά σου ανακοινώνουν ότι ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα της ζωής σου δεν είναι πια μέρος της πραγματικότητας που ζεις τώρα, δεν είναι πια στη ζωή. Η άμυνα του μυαλού ενεργοποιείται αυτόματα, αυτό γίνεται. "Όχι". Δεν το πιστεύεις, λες και θα σου έκανε κανείς ποτέ πλάκα με κάτι τέτοιο. Τόσο καλή δουλειά κάνει η άρνηση.
Την έχω αναφέρει ξανά την άρνηση στο δεύτερο άρθρο μου αλλά αυτή η περίπτωση είναι κάπως διαφορετική, όχι μόνο για τον ρόλο που είχε αυτό το πρόσωπο στη ζωή σου αλλά και γιατί ζεις σε μια διαφορετική πραγματικότητα και εκείνη που έχεις αφήσει πίσω σου είναι η ίδια που περιμένεις να βρεις όταν γυρίσεις. Γιατί όταν κάποιος σου λέει με μια πρόταση ότι εκείνος ο άνθρωπος χάθηκε, στο μυαλό σου μεταφράζεται με δεκάδες άλλες προτάσεις. Είναι σαν να σου λέει ότι οταν γυρίσεις δεν θα τον βρεις εκεί, θα βρείς ένα σπίτι άδειο. Ότι δεν θα τον αγκαλιάσεις ξανά. Δεν θα ακούσεις τη φωνή αυτή, τα γλυκόλογα, τα τραγούδια, τα αστεία, τις παραξενιές. Ότι όταν τον χαιρέτησες πριν φύγεις, τον χαιρέτησες για πάντα. Για σένα, είναι σαν να λέει όλα αυτά την ίδια στιγμή. Πώς να τα διαχειριστείς; Είναι πιο εύκολο να κάνεις ότι δεν έχει συμβεί τίποτα. Είναι πιο εύκολο να επιλέγεις να γυρίσεις στην πραγματικότητα που άφησες. Είναι πιο εύκολο ακόμη και να επιλέγεις να μην θες να γυρίσεις καθόλου πίσω. Όλα είναι πιο εύκολα από το να αποδεχθείς αυτή την μια και μοναδική πραγματικότητα.
Μα τι θα γίνει όταν όντως χρειαστεί να γυρίσεις; Η άρνηση μπορεί να είναι ισχυρός μηχανισμός αλλά δεν μπορεί να κερδίσει τα γεγονότα, τις αποδείξεις. Δεν θα σε έχει να αιωρείσαι για πάντα πάνω από τον γκρεμό. Θα αναγκαστεί να σε αφήσει. Και τελικά θα πέσεις. Δεν θα συντριβείς στο έδαφος γιατί κάποια στιγμή θα σε αρπάξει ξανά, όταν το χρειαστείς. Γιατί όπως έχουμε πει, ποτέ δεν αποδέχεσαι τον χαμό κάποιου. Το θέμα είναι ότι δεν θα γλιτώσεις την πτώση και την απόγνωση που την συνοδεύει πάντα.
Μπορεί η άρνηση να σε προστατεύει αλλά δεν είναι μια κατάσταση που επιθυμείς πάντα. Γιατί σε κάνει να παραβλέπεις το πρόβλημα, να μην του δίνεις την αξία που του αρμόζει. Μερικές φορές, έτσι όπως αιωρείσαι πάνω από το έδαφος, εύχεσαι να είχες συντριβεί τελικά. Γιατί ο πόνος είναι αυτός που αρμόζει στον χαμό ενός τόσο σημαντικού σου ανθρώπου. Όταν ξέρεις ότι η ζωή σου δεν θα είναι πια η ίδια δεν μπορείς να κάνεις σαν να μην συμβαίνει τίποτα μόνο και μόνο για να μην διαταράξεις την ψυχική σου υγεία. Το μυαλό δεν ξέρει πάντα ποιό είναι το σωστό. Γιατί μόνο αν πονέσεις πολύ μαθαίνεις να ζεις με την απώλεια. Όχι με την άρνηση.
