‹‹Ασφάλεια και Ανασφάλεια: Η Απαρχή››

Δεν πρόκειται για μια σχέση αντίθεσης. Όπως λέμε ότι το σκοτάδι δεν είναι το αντίθετο του φωτός αλλά η έλλειψη αυτού έτσι συμβαίνει και στην περίπτωση της ασφάλειας και της ανασφάλειας. Όμως, η σχέση αυτή δεν σταματάει εκεί. 

'Εστω ότι η ασφάλεια είναι το φως και η ανασφάλεια το σκοτάδι, πολύ εύστοχες παρομοιώσεις θα έλεγε κανείς. Το σκοτάδι είναι η έλλειψη φωτός όπως η ανασφάλεια είναι η έλλειψη ασφάλειας αλλά το φως δεν σημαίνει απαραίτητα την απουσία του σκοταδιού. Ίσως ακούγεται οξύμωρο αλλά αν το σκεφτούμε διαφορετικά και όχι επιστημονικά, με το φως πάντα παραμονεύει το σκοτάδι, ο φόβος ότι κάποια στιγμή το φως θα σβήσει, δεν είναι αρκετό, δεν διαρκεί για πάντα. Έτσι είναι και η αίσθηση της ασφάλειας. Παραμονεύει πάντα ο φόβος ότι θα σου στερηθεί και ότι θα γυρίσεις πίσω στην ανασφάλεια, θα πέσεις στο σκοτάδι. Γι' αυτό και ψάχνεις την ασφάλεια παντού.

Το πιο απλό παράδειγμα από την καθημερινότητα: Αν παρατηρήσει κανείς κάποιον που παίρνει το ίδιο λεωφορείο κάθε μερα για κάποια μακρινή απόσταση, θα διαπιστώσει πως επιλέγει να κάτσει στην ίδια ακριβώς θέση. Κάθε φορά. Υποσυνείδητα επιδιώκει να δημιουργήσει έναν οικείο, ασφαλή χώρο. Γι' αυτό και είναι πιθανό να ενοχληθεί όταν κάποιος κάτσει δίπλα του. Μα από πού προέρχεται αυτή η τεράστια ανάγκη για ασφάλεια;

Η θεωρία μου γι' αυτό είναι κατά βάση επιστημονικά ορθή αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι ισχύει για όλους. Ο πιο σωστός τρόπος να το θέσω είναι λέγοντας ότι η ανάγκη μας για ασφάλεια γεννιέται μαζί μ' εμάς και ουσιαστικά γι' αυτό ευθύνεται ο τρόπος με τον οποίο ζούμε πριν γεννηθούμε. Ζώντας για εννέα μήνες, τους πρώτους κιόλας της ζωής μας, σ' ένα χώρο τόσο ασφαλή και οικείο, όπως η κοιλιά της μητέρας μας, η έξοδος από αυτόν δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Γι' αυτό και το πρώτο τουλάχιστον τρίμηνο της ζωής ενός βρέφους είναι τόσο κρίσιμο. Είναι αξιοθαύμαστο το ότι παρόλο που ο εγκέφαλός του είναι ακόμη τόσο υποανάπτυκτος μπορεί και αντιλαμβάνεται τον ασφαλή του χώρο. Και αυτόν αναζητά και αργότερα στη ζωή του. Είτε αυτό είναι μέρος είτε άνθρωπος. 

Ωστόσο, ασφάλεια σ' ένα χώρο μπορούμε πιο εύκολα να βρούμε απ' ότι σ' έναν άνθρωπο, γι' αυτο και είναι πιο δύσκολο να τον αποχωριστούμε οταν πρέπει. Άλλωστε, το να νιώσουμε άνετα σε έναν χώρο βασίζεται αρκετά σ' εμάς ενώ, το αντίστοιχο, με έναν άνθρωπο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από εκείνον. Αυτό μας φοβίζει, λοιπόν. Ότι δεν είναι στο χέρι μας να βρούμε κάποιον με τον οποίο να νιώθουμε ασφάλεια και κατ' επέκταση ότι δεν θα βρούμε κάποιον τελικά.

Πώς καταπολεμάται αυτός ο φόβος; Με κάτι που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο. Δεν θα έπρεπε να αναζητάμε παντού την ασφάλεια γιατί μπορούμε να την κουβαλάμε μαζί μας. Το μέρος που ψάχνουμε είναι μέσα μας και ο άνθρωπος που περιμένουμε, εμείς οι ίδιοι. Όπως λέμε ότι νιώθουμε ανασφαλείς για τον εαυτό μας διότι δεν μας αρέσει, έτσι μπορούμε να νιώσουμε και ασφαλείς εάν τον γνωρίσουμε καλύτερα. Εάν επικεντρωθούμε σε αυτό που είμαστε και όχι σε αυτό που δεν είμαστε. Εάν τον αγαπήσουμε και επενδύσουμε σε αυτόν κάνοντας πράγματα που μας ευχαριστούν και που μας κάνουν καλύτερους. Ένας άνθρωπος που καταφέρνει κάτι τέτοιο δεν έχει ανάγκη άλλους για να είναι χαρούμενος. Επιλέγει, ωστόσο, ανθρώπους να τον πλαισιώνουν για να μοιραστεί πολλά που θα βοηθήσουν εκείνους αλλά και τον ίδιο, θα τον κάνουν καλύτερο. Όταν, όμως, το δούναι και λαβείν μιας σχέσης δεν είναι ουσιαστικό η αποχώρηση από αυτήν δεν θα έπρεπε να είναι τόσο επώδυνη απόφαση. Γιατί εάν μετά από αυτό πιστεύουμε ότι δεν θα βρούμε κάποιον να μας καταλαβαίνει και να μας αγαπά, ας ρίξουμε μια ματιά στον καθρέφτη.
Γιατί αν όχι εμείς, τότε ποιός;

SOMETIMES, OUR THOUGHTS ARE BUCKED BY SO MUCH INSECURITY, THAT THEY CREATE LIES THAT WE BELIEVE.