«Ο έρωτας»

Και ποια είμαι εγώ για να μιλήσω για τον έρωτα. Δεν ξέρω καν εάν έχω ερωτευτεί ή πονέσει ποτέ αρκετά για να το κάνω. Έχω υπάρξει όμως οπαδός, υποστηρικτής, λάτρης. Τώρα ήρθε η ώρα να βρεθώ και στην αντίπερα όχθη. Εκεί απ’ όπου βλέπεις κάπως διαφορετικά τα πράγματα. Βλέπεις πως ίσως ο έρωτας δεν είναι απλώς αυτό το πολυπόθητο συναίσθημα που όλοι κυνηγάμε. Βλέπεις πως έχεις υπάρξει θύμα και ίσως θύτης, εν αγνοία σου.

Ο έρωτας είναι μια ουσία εθιστική. Όταν πρόκειται για άλλες εθιστικές ουσίες, ξέρεις συνήθως με τι έχεις να κάνεις, τι θα αντιμετωπίσεις, ξέρεις τι να περιμένεις. Ναι, μπορεί να μη περιμένεις πάντα ότι θα φτάσεις σε αυτό το σημείο του εθισμού, παίρνεις όμως αυτό το ρίσκο.

Ο έρωτας είναι πιο ύπουλος. Έρχεται μεταμφιεσμένος και πάντα ακάλεστος, τρυπώνει διακριτικά εκεί που θέλει και κανείς δεν τον παίρνει είδηση παρά μόνο όταν είναι ήδη αργά. Συγκατοικείτε ήδη και δεν το ξέρεις. Και πριν προλάβεις να το χωνέψεις ότι έχεις πια συγκάτοικο, έχεις χάσει ήδη αυτή την ιδιότητα. Τώρα πια του ανήκεις. Δεν έχεις πια κανένα έλεγχο, οι σκέψεις και οι παρορμήσεις σου παρακινούνται από αυτόν και μόνο. Δεν φαντάζεσαι πόσο χειριστικός μπορεί να γίνει.

Πώς δεν τα αντιλαμβάνεσαι όλα αυτά; Φροντίζει να σε δωροδοκεί με συναισθήματα μεθυστικά που σχεδόν προκαλούν ζάλη. Σε παρασύρει και σε βυθίζει στα καταγάλανα και κρυστάλλινα νερά του, χωρίς να τον νοιάζει αν θα πνιγείς ή αν θ’ ανακαλύψεις έναν κρυμμένο θησαυρό. Αυτός μετρά ήδη μια νίκη, όπως και να ‘χει.

Μου φέρνει στο μυαλό εκείνη τη σκηνή από την ταινία «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», όταν η Αλίκη πέφτει στη τρύπα του κούνελου και ενώ η πτώση διαρκεί πολλή ώρα και φαντάζει αρκετά τρομακτική, αυτό που συμβαίνει γύρω της όσο πέφτει, όλα αυτά τα όμορφα, περίεργα και δελεαστικά πράγματα που συναντά, την αποσπούν, την κάνουν να ξεχνά για λίγο την αναπόφευκτη σύγκρουση στο έδαφος.

Δεν σκοπεύω να εκμηδενίσω όσα μπορεί ο έρωτας να μας προσφέρει. Είναι αναπόφευκτο να εισχωρήσει στις ζωές όλων μας και να χαρίσει εμπειρίες σε όλο το φάσμα του συναισθηματικού μας κόσμου. Είναι όμορφος, έχει αυτή τη γλύκα του ριψοκίνδυνου. Αν έχεις ερωτευτεί, πολύ πιθανό να έχεις πιάσει τον εαυτό σου να σκέφτεται «μπορεί να πληγωθώ αλλά αξίζει». Αυτό δείχνει ότι επιλέγεις τον έρωτα γνωρίζοντας το ρίσκο. Μα δεν είναι ποτέ θέμα επιλογής. Δεν τον επιλέγεις τον έρωτα, αυτός σε επιλέγει.

Πότε όμως η εξουσία επιστρέφει στα δικά σου χέρια; Όταν στην εξίσωση προστίθεται η αγάπη. Η αγάπη είναι αυτή που θα σε πάρει από το χέρι και θα σε σύρει μέχρι έναν καθρέφτη για να αντικρίσεις την αλήθεια. Είτε είναι αγάπη για τον άλλο, είτε για τον εαυτό σου, στο τέλος αυτή μένει.

Υπάρχει έρωτας χωρίς αγάπη; Μα φυσικά. Όπως και το αντίστροφο. Είναι σημαντικό να ξεχωρίζεις τη μέθη του έρωτα από την αγαλλίαση της αγάπης. Ο έρωτας θα σε ανεβάσει στα σύννεφα και θα σε ταξιδέψει ανάμεσά τους. Όλοι ξέρουμε πόσο μαγικά και εξωπραγματικά όλα μοιάζουν εκεί πάνω. Έτσι είναι με τον έρωτα.

Χρειάζεται ο έρωτας. Προϋπάρχει της αγάπης άρα είναι και αυτός που μπορεί να σε συστήσει σε αυτή, αν εσύ του το επιτρέψεις. Εκεί είναι που έχει αυτός άγνοια κινδύνου, όμως. Γιατί η αγάπη είναι αυτή που σε προσγειώνει και σε κάνει να δεις την πραγματικότητα και τι αληθινά έχει σημασία. Μάλιστα, η αγάπη προς τον εαυτό αποτελεί και τη μεγαλύτερη απειλή για τον έρωτα. Όχι για την ύπαρξη του αλλά για την επίδρασή του. Εκεί δεν έχει καμία εξουσιοδότηση. Αυτά είναι νερά ξένα κι επικίνδυνα γι’ αυτόν. Κι εκεί θέλω να καταλήξω.

Ίσως ήταν κάπως αινιγματική η πρόθεση μου μέσα σ’ αυτό το άρθρο. Σκοπός μου δεν ήταν να ξεμπροστιάσω τον έρωτα και να δείξω ότι τάσσομαι κατά του. Δεν μπορώ άλλωστε. Σκοπός μου ήταν να μοιραστώ όσα έχω κατανοήσει με το δικό μου τρόπο και μέσα από δικά μου βιώματα. Το βασικότερο από όλα αυτά; Ότι η πραγματική αγάπη για τον άλλον αλλά κυρίως για τον εαυτό σου μπορεί να σε εξοπλίσει με τα κατάλληλα εργαλεία. Ένα ζευγάρι γυαλιά για όλες τις φορές που τυφλώνεσαι από τον έρωτα αγνοώντας την επίδρασή του, ένα φακό για όλες εκείνες τις περιπλανήσεις στο σκοτάδι που απλώνεται όταν σβήνουν οι δάδες που σε παραπλανούσαν με το φως τους, μια ζυγαριά για όλες τις λάθος εκτιμήσεις σου για το τι είναι καλύτερο για σένα ή και τον άλλο.

Το μήνυμα μου λοιπόν; Ερωτεύσου πολύ, ερωτεύσου βαθιά. Αλλά αγάπα τον εαυτό σου αρκετά ώστε να βλέπεις τι επίδραση έχει ο έρωτας επάνω σου και να ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο για σένα. Μπορεί να σου προσφέρει πολλά, μπορεί και να σε ρημάξει. Αγάπα τον εαυτό σου αρκετά, ώστε να ξέρεις πότε να μένεις και πότε να φεύγεις. Αγάπα τον εαυτό σου, για να καταπολεμήσεις κάθε τι μπορεί να σε βλάψει, είτε προέρχεται από μέσα σου, είτε όχι.

Η αγάπη είναι δύναμη. Στο χέρι σου είναι να την αποκτήσεις.